Urodziłem się w Nikaragui. Moi rodzice rozwiedli się, gdy byłem małym dzieckiem. Do około ósmego roku życia wychowywałem się na wsi, pod okiem dziadków ze strony matki.

Kiedy miałem około 6 lub 7 lat, zostałem wykorzystany seksualnie przez dwóch dorosłych mężczyzn, naszych sąsiadów. W dzieciństwie doświadczałem również przemocy ze strony starszych krewnych i ich znajomych. Czułem się temu winny, dlatego nigdy nikomu o tym nie powiedziałem.

Kiedy miałem 11 lat, moja matka wyemigrowała do Nowego Jorku, zostawiając mnie pod opieką ciotki. Było to dla mnie bardzo trudne doświadczenie, z racji bycia jedynakiem.

W wieku 13 lat czułem się bardzo zdołowany, więc jeden z wujków zabrał mnie do prostytutki. Nie dałem jednak rady czegokolwiek zdziałać. Bardzo się bałem. Ponadto, w 11 roku życia zacząłem się masturbować. W późniejszym czasie, gdy miałem 15 lat, wujek zabrał mnie ponownie do prostytutki, gdzie tym razem poszedłem na całość. To wydarzenie spowodowało uzależnienie, które zaczęło się około 21 roku życia. Poza tym, w wieku 13 lat zacząłem się uruchamiać z przypadkowymi mężczyznami, włócząc się po ulicach w poszukiwaniu kolejnych okazji.

W wieku 18 lat wyemigrowałem do Stanów Zjednoczonych, zmuszony sytuacją społeczno-polityczną, w jakiej znajdował się mój kraj. Zamieszkałem z matką w Nowym Jorku, gdzie ponownie zacząłem się uruchamiać z osobami tej samej płci, chadzając do miejskich parków. Prowadziłem podwójne życie – jednocześnie będąc pełnym pożądliwości, aktywnie udzielałem się także w kościele, będąc jednym z liderów mojej grupy modlitewnej. Doszedłem nawet do wniosku, że jestem opętany przez demona, dlatego poprosiłem biskupa z Kościoła Katolickiego o przeprowadzenie egzorcyzmów, jednak ten odmówił, doradzając mi modlitwę.

Miałem bardzo niskie mniemanie o samym sobie, postrzegając siebie jako jedynego, który boryka się z takimi problemami i uważając, że nie ma drugiej podobnej do mnie osoby. Moja samoocena sięgała dna, a ja przeżywałem katusze z powodu użalania się nad sobą i poczucia winy. Obarczałem winą moją matkę za moje uruchamianie się. Czułem w sobie mnóstwo złości.

W wieku 24 lat przeżyłem poważne załamanie nerwowe. W rozmowie na ten temat z księdzem w kościele dowiedziałem się, że moim problemem jest zaburzenie zwane SSA (pociąg do osób tej samej płci). Gdy usłyszałem jego słowa, mój świat legł w gruzach. Na dużo wcześniej przed tą rozmową wiedziałem, że mam problem, jednak do tej pory wszystkiemu zaprzeczałem.

Zacząłem uczęszczać na mitingi innej wspólnoty, aby poradzić sobie z moim SSA. Tam spotkałem członka, który w grudniu 1990 roku zaprosił mnie na miting, nie mówiąc mi, czego on dotyczy.

Pewnej niedzieli poszliśmy na miting na Manhattanie, gdzie słysząc sposób przedstawiania się innych osób, zdałem sobie sprawę, że chodziło o Anonimowych Seksoholików. Od pierwszej chwili utożsamiłem się z tą grupą, chociaż byłem nowoprzybyłym, który sporadycznie pojawiał się na mitingach. W tym samym czasie moje życie sięgało dna, a ja cierpiałem na depresję, którą leczyłem pod opieką psychiatry. Kilka miesięcy później uczęszczałem na mitingi dużo częściej, aż w końcu codziennie.

Znalazłem sponsorkę płci żeńskiej, gdyż nie potrafiłem znaleźć żadnego mężczyzny w tej roli. Jakiś czas później, miałem dwóch sponsorów płci męskiej. W 1993 roku mój ówczesny sponsor zasugerował mi wykonanie Czwartego Kroku, którego ukończenie zajęło mi sześć miesięcy. Wciąż jednak się uruchamiałem. Byłem chronicznym recydywistą. W późniejszym czasie zdołałem wytrzymać rok w trzeźwości, by ponownie się załamać, ponieważ wtedy nie miałem już sponsora. Zgłosiłem się do kolejnej wspólnoty, lecz nie odpowiadała mi ich definicja trzeźwości seksualnej, rozbieżna od wyznawanych przeze mnie wartości.

W 1999 roku przeprowadziłem się na Florydę, mając za sobą zaledwie dwa miesiące trzeźwości. Zarówno w miejscu zamieszkania, jak i w okolicznych miejscowościach nie organizowano żadnych mitingów SA, toteż uczęszczałem na mitingi odległe o prawie godzinę jazdy, w których uczestniczyło zaledwie dwóch członków. W międzyczasie, przez kilka miesięcy, jeździłem na mitingi innej wspólnoty, jednak nie czułem się tam komfortowo, więc zrezygnowałem z nich. Znów pogrążyłem się w żądzy, przez co upadłem na samo dno, pozostając tam na jakieś kolejnych pięć lat.

W 2007 roku zmarł wujek, a jego śmierć skłoniła mnie do refleksji nad moim życiem. Uświadomiłem sobie, że muszę powrócić do zdrowienia, co skłoniło mnie do uczęszczania do kolejnej wspólnoty, która stanowiła już piątą, do której należałem. Wciąż odbiegało to od moich wyobrażeń, dlatego wróciłem do tej, w której uczestniczyłem wcześniej. W niej właśnie spotkałem członka SA z Nowego Jorku, który powiedział mi, że w pobliskim mieście odbywają się mitingi SA. Zacząłem na nie chodzić, wreszcie czując się, jakbym był w domu. Pracowałem również nad Krokami ze sponsorem i osiągnąłem trzeźwość zgodnie z definicją SA, ponieważ to była trzeźwość, która w moim przypadku zadziałała.

Obecnie posiadam sponsora w SA, który pewnego dnia, zapytawszy mnie o mojego e-maila, przesłał mi adres e-mail członka SA z Ameryki Łacińskiej, który poszukiwał sponsora. Kiedy mój sponsor opowiedział mi o pracy SA w Ameryce Łacińskiej, zostałem członkiem SA dla Latynosów.

W kwietniu 2020 roku zyskałem sponsora z Kolumbii i przepracowałem z nim wszystkie 12 Kroków. Obecnie, od 9 lat trwam w trzeźwości według definicji SA. Siła Wyższa zezwoliła na wzięcie udziału w dorocznym zlocie SA w Kolumbii w listopadzie ubiegłego roku. Udział w nim wiele dla mnie znaczył, tym bardziej że przechodziłem proces żałoby po śmierci mojej matki, która odeszła 7 września 2023 r. Dziękuję mojej Sile Wyższej, która wysłuchała modlitw mojej matki – według siostry z mojego kościoła wiele się za mnie modliła.

SA dało mi to, czego nie mogła mi ofiarować żadna inna wspólnota, a przede wszystkim nauczyło mnie, że jestem uzależniony od żądzy, która jest rakiem duszy.

Dziękuję mojej Sile Wyższej za sprowadzenie mnie do SA.