Prawdziwe poddanie to nie tylko proszenie o pomoc – to ofiarowanie siebie Bożym planom.

W Programie trenujemy mięsień proszenia Boga o pomoc. „Pomóż mi wytrzeźwieć! Pomóż mi odwrócić się od żądzy! Pomóż mi się poddać! Pomóż mi! Pomóż mi! Pomóż mi!” Wzmacniając ten mięsień, co czasem wymaga całkowitego poddania się, zmieniam także podejście na łagodniejsze.

Po pierwsze, wierzę, że Bóg ma dla mnie plan. Zgodnie z nim mam tylko dziś pozostać trzeźwy. Zamiast prosić więc Go o pomoc, pytam: „Jak mogę Cię wesprzeć, Boże, w wykonaniu Twojego planu?”

Następnie mówię głośno: „Wyciszam moje myśli i emocje.” Potem mówię: Boże, przemów do mnie i zaproś do czynienia Twojej woli.” Potem zamykam się i słucham.

Z początku cisza jest niewygodna. Umysł ciągle próbuje pędzić, negocjować, szukać potwierdzenia. Łapię się na tym, że chcę wypełnić przestrzeń słowami, modlitwami, prośbami. Ale opieram się temu. Zamiast to robić, zatapiam się w ciszy.

W ciszy coś się zmienia. Ustaje rozpaczliwe szarpanie się. Serce się uspakaja. Zaczynam czuć, że Bóg – poprzez głębokie przekonanie, a nie grzmiącym głosem – już mnie prowadzi. Jego plan nie jest ukryty, on się rozwija. Kroki nie są skomplikowane, są prostymi aktami wiary.

Może to być impuls, by odezwać się do zdrowiejącego kolegi. Może przypomnienie o świadomości chwili, oddychaniu, przyjmowaniu życia na bieżąco. Może to głęboki pokój świadomości, że nie muszę wszystkiego zrozumieć – muszę po prostu wykonać następny właściwy krok.

Wiem, że pytając „Jak mogę Cię wesprzeć, Boże?” nie staram się jeszcze bardziej ani nie robię więcej. Chodzi o to, by mocniej zaufać. By nie walczyć i zaakceptować obietnicę, że wszystko zostało już mi dane.

Zatem słucham. I kiedy nadchodzi odpowiedź – czy to w postaci szeptu, uczucia czy drobnej okazji – akceptuję ją. Na tym polega prawdziwe partnerstwo z Bogiem: nie na błaganiu o pomoc, ale na wkroczeniu w Jego plan, z wiarą.