Boża miłość i wola w jej życiu to wszystko, czego potrzebuje, a wszystko inne jest dodatkiem.

Dorastałam z pragnieniem, aby zostać babcią; po prostu uwielbiałam myśl o rodzinie i dzieciach. Chciałam nazwać moją córkę imieniem dziewczynki, która siedziała w ostatniej ławce w mojej klasie. Byłam w pierwszej klasie i patrzyłam na moją sympatię, myśląc: „Gdybyśmy mieli córkę, nazwałabym ją imieniem mojej koleżanki z ławki, jest najlepsza w klasie.” Urocze, prawda? Uśmiecham się, bo miałam wtedy zaledwie pięć lat. 

Czy to czyni mnie seksoholiczką? Czy to była tylko obsesja, czy dziecięca pierwsza miłość? Cóż, zawsze lubiłam być w uczuciu miłości. Tak, miłość… trawa staje się bardziej zielona, a słońce wydaje się jaśniejsze. I kiedy patrzę na niego, uwielbiam, gdy z daleka odwzajemnia mój wzrok. Kocham tę jednostronną melodię bez żadnego celu. Nie wiem, kiedy to przerodziło się w obsesję; nie wiem, kiedy ta głupota zamieniła się w szaleństwo. 

Teraz pozwólcie, że będę szczera: nie mówię, że nie potrafię kochać. Mówię tylko, że jestem obsesyjnie zakochana w samej idei bycia zakochaną. Zawsze potrzebuję kogoś, kto jest „materialem na męża”. Kogoś, o kim mogę obsesyjnie myśleć, że założę z nim rodzinę… dawka narkotyku. Wtedy byłoby dobrze. Ale czy to prawda? Zakochiwałam się więcej razy, niż mogę policzyć na palcach, ale uświadomiłam sobie, że miłość jest bezinteresowna, a żądza – roszczeniowa. To znaczy, że gdy czegoś „potrzebuję”, staje się to żądzą. To nie jest miłość, bo potrzebuję jego – tylko jego. Robię z niego swoją siłę wyższą. A co się dzieje, kiedy on pojawia się w moim życiu? Zawodzi mnie, nie dlatego, że jest nieudolny, ale dlatego, że nie potrafię zaspokoić mojego głodu Boga przez niego. Potrzebuję Boga, tylko Jego, i tylko On może napełnić mój głód miłości. 

Ludzie są dodatkami, bo nie dostaję od nich podstawy; otrzymuję ją od Boga. Mój Bóg, mój jedyny pracodawca, płaci mi i zaspokaja moje podstawowe potrzeby, więc nie muszę się martwić o nie. Mogę dawać, nie pożądając rezultatów. Dodatki są opcjonalne. Kiedy je mam, jest super, ale gdy ich nie ma, zawsze mam swoją podstawę – mojego Boga – i to właśnie sprawia, że życie jest dla mnie radosne.